Poznajemy “żywy” język, poprzez sytuacje z życia codziennego. Bierzemy na warsztat konkretną czynność lub zadanie i próbujemy rozpracować je w języku polskim.

Powyższa metoda kładzie nacisk na interakcje pomiędzy uczestnikami kursu. Im więcej symulacji i praktyki w klasie, tym pewniej kursant czuje się poza szkołą.

Skupiamy się na “żywym” języku, który rodzi się w sposób naturalny i spontaniczny na lekcjach. Ograniczamy rolę podręczników i koncentrujemy się na potrzebach i istotnych tematach dla kursantów. Zmniejszamy rolę podręczników na rzecz potrzeb językowych kursantów, które pojawiają się w sposób spontaniczny na zajęciach.